Τρέξιμο; Ποια ; Εγώ; Εγώ;

Η Άννα μου έστειλε ένα απολαυστικό κείμενο για τη "γνωριμία" της με το τρέξιμο και φυσικά το αναρτώ με πολλή χαρά!
Άννα σε ευχαριστώ πολύ πολύ και καλή (μας) συνέχεια!
"Τέλη Ιουνίου και εγώ κάθομαι οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση και ταυτόχρονα σερφάρω από εδώ και από εκεί. Το σχολείο έχει κλείσει και έχουν ξεκινήσει οι διακοπές. Ναι ναι , είμαι δασκάλα. Αυτή που για τους πολλούς δουλεύει λίγο και κάθεται πολύ. Χμ κάθεται πολύ…..Η αλήθεια είναι πως η ζωή που έκανα ήταν καθιστική. Το πρωί στο σχολείο (εντάξει εκεί γράφω χιλιόμετρα μέσα στην τάξη) και μετά κυρίως σπίτι. Τη χρονιά που πέρασε το σχολείο μου ήταν περίπου 20 λεπτά από το σπίτι (με χαλαρό περπάτημα, αναμονή στο φανάρι). Δεν έπαιρνα συγκοινωνία ενώ υπήρχε η επιλογή οπότε κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι περπατούσα 15-20 λεπτά. Το Σαββατοκύριακο κάποιες φορές ακολουθούσα τον σύζυγο στο πάρκο Τρίτση, εκείνος έτρεχε και εγώ χαλαρά περπατούσα.
Ας πάμε πάλι από την αρχή. Κάθομαι που λέτε στο κρεβάτι και χαζεύω. Μπαίνω στο ιστολόγιο της Αντωνίας και πετυχαίνω ανάρτηση με τίτλο «Τρέξιμο! Ποιος; Εγω;». Ταυτόχρονα σκέφτομαι «Τρέξιμο; Ποια; Εγώ; Ας γελάσω!»  . Διαβάζω την ανάρτηση της Αντωνίας και εκεί που κάπου διαβάζω «Μου είναι αρκετά δύσκολο, εχω να γυμναστώ περιπου 5 χρόνια»  και γελάω με τα χάλια μου αφού εγώ έχω να γυμναστώ από το Λύκειο. Θυμάμαι και τον κουμπάρο μας τον Γιώργο που από τον καναπέ βρέθηκε να τρέχει στον Μαραθώνιο. Είχα ένα ζωντανό παράδειγμα στην παρέα μου. Και σκέφτομαι πως όλα μπορεί να συμβούν…..αλλά στους άλλους , σε μένα λίγο δύσκολο.Είχα κάνει κάτι απόπειρες 2-3 φορές να πάω γυμναστήριο. Πήγαινα 1-2 μήνες και μετά άρχιζαν οι δικαιολογίες. Φυσάει, βρέχει, κάνει κρύο, κάνει ζέστη, έχω περίοδο, πονάει λίγο ο λαιμός….. και τελειωμό δεν είχαν οι δικαιολογίες. Τελειώνω την ανάρτηση, πάω στην κουζίνα τρώω ένα κομμάτι κέικ και μετακομίζω στον καναπέ (τρελή απόσταση).

Περνάνε οι μέρες και ετοιμαζόμαστε για τις διακοπές μας στην Κρήτη. Βλέπω μια φωτογραφία με αθλητικά παπούτσια στον λογαριασμό της Αντωνίας στο instagram , θυμάμαι την ανάρτηση και μπαίνω ξανά να τη διαβάσω. Δε ξέρω πως και τι αλλά δηλώνω στον σύζυγο «Μόλις κατέβουμε Κρήτη, αρχίζω τρέξιμο. Σε 8 εβδομάδες θα τρέχω 30 λεπτά». Με κοίταξε , με ρώτησε αν είμαι καλά γιατί είχε και καύσωνα και πως αν όντως το εννοώ θα μου κάνει παρέα και θα με στηρίξει. Πιστεύω πως δε με πίστεψε. Ούτε εγώ με πίστευα. Λίγο πριν το check in της πτήσης μας κατέβασα την εφαρμογή που είχε κατεβάσει και η Αντωνία. Πρώτη μέρα στην Κρήτη. Φαγητό, ύπνος και θάλασσα.
Δεύτερη μέρα φοράω το κάπρι παντελόνι μου, βάζω τα ακουστικά και ξεκινώ…..Περπατάω 5 λεπτά για προθέρμανση και μετά αρχίζει το πανηγύρι….Πρέπει να τρέξω 1 λεπτό, να περπατήσω 1,5 και αυτό να γίνει 8 φορές. Ακουγόταν εύκολο. Αμ δε! Το 1 λεπτό μου φάνηκε αιώνας. Άντε το 1 λεπτό κάτι έκανα. Την 2η φορά που έπρεπε να τρέξω το 1 λεπτό ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω. Μάλιστα σκεφτόμουν καθώς έτρεχα « Μπα, θα κόλλησε η εφαρμογή, δε μπορεί, έχει περάσει το λεπτό».  Τα κατάφερα αλλά απογοητεύτηκα. Σκέφτηκα πως αποκλείεται την επόμενη εβδομάδα να τρέχω 1,5.  Την δεύτερη μέρα ένιωσα λίγο καλύτερα. Και κάθε φορά ένιωθα ακόμα πιο καλά. Και ήρθε η δεύτερη εβδομάδα και έτρεξα τελικά 1,5 λεπτό σκεφτόμενη βέβαια πως αποκλείεται την επόμενη να τρέχω 3. Κάθε φορά που τέλειωνε μια εβδομάδα σκεφτόμουν πως η επόμενη δε θα βγει…..Πέρναγαν οι μέρες και ενώ θα μπορούσα να βρω ένα σωρό δικαιολογίες «έχει όντως ζέστη, είμαι διακοπές» εγώ δεν έχασα ούτε μία προπόνηση. Φανταστείτε πως θα πηγαίναμε ένα τριήμερο στο Ηράκλειο και τη μέρα που θα φεύγαμε ξύπνησα πρωί για να τρέξω και να μη χάσω την προπόνηση. Και φυσικά τη μέρα που γυρίσαμε πάλι πήγα για τρέξιμο. 

Γυρίσαμε μετά από ένα μήνα στην Αθήνα και το μόνο που με απασχολούσε είναι πού θα τρέχω. Έφτασε και η εβδομάδα που θα έτρεχα 20 λεπτά και ήμουν 100% πως οκ μέχρι τώρα Άννα τα κατάφερνες, αυτό όμως δεν γίνεται!
Και έγινε….και τα 20 έγιναν 25 και τα 25 έγιναν 28 και τα 28 ….30.
Την Κυριακή που μας πέρασε έτρεχα 50 λεπτά χωρίς να σταματήσω και έκανα 5 χιλιόμετρα συμμετέχοντας στον Αγώνα «Race for the cure» που διοργάνωσε ο Σύλλογος «Άλμα Ζωής» στο Ζάππειο για την πρόληψη του καρκίνου του γυναικείου στήθους. Για κάποιον που ασχολείται συστηματικά με το τρέξιμο τα 5 χιλιόμετρα σε 50 λεπτά είναι χάλια χρόνος. Για μένα όμως είναι άθλος.  Σίγουρα ένας άντρας με γρήγορο περπάτημα θα μπορούσε να με φτάσει αλλά αλήθεια δε με απασχολεί. Απέκτησα μια νέα συνήθεια, έκανα και κάνω ένα σπουδαίο δώρο σε μένα. Στο σώμα μου, στην υγεία μου, στην ψυχολογία μου. Και δε σκοπεύω να το σταματήσω. Σήμερα δήλωσα συμμετοχή και σε άλλο αγώνα. 

Αφού λοιπόν μπόρεσα εγώ , όλοι μπορείτε. Εγώ που ήμουν παντελώς αγύμναστη που έχω 20 κιλά να χάσω τα κατάφερα. Το μόνο που χρειάζεστε είναι ένα καλό ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, έναν καλό αθλητικό στηθόδεσμο και πείσμα και υπομονή. Σηκωθείτε από τον καναπέ, βρείτε μέρη κοντά σας που μπορείτε να τρέξετε και ξεκινήστε. Αύριο κιόλας!"

Σχόλια

Ο χρήστης George Kontogiannis είπε…
Όπως έγραψα και στο σχετικό post, "κάποιος να σταματήσει την Άννα!!!!!!" : https://apogeiwsh.blogspot.gr/2017/09/somebody-stop-anna.html


Εντάξει, εγώ που το ζω από την αρχή ατενίζω τα σύννεφα πάνω μου τώρα και μπαλώνομαι με επίδεσμους από τη πτώση!!!!

Απλά μπράβο Άννα :-)
Ο χρήστης Αννα είπε…
Εσείς οι δυο φταίτε, εσείς. Η Αντωνία που έγραψε την ανάρτηση και εσύ....που έβαλα λάδι στο παιδί και σε βλέπω live.
Εσείς είστε και η αιτία που σήμερα με έχουν στις εφημερίδες!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Παλιές φωτογραφίες....

Μια νέα πρόκληση